Kamperen

Oktober

Schwäbisch

Psychose

31 augustus 

Soms vraag ik me af wie ik ben, waar ik ben, wie mijn vriend eigenlijk is. Wat is echt? Ik ben hier zomaar in een huis in Frankrijk. Ik weet de weg want ik ben hier eerder geweest. Ik slaap in een kamer waar alles bekent is omdat ik het zelf heb ingericht. Maar die andere 'ikke' die dat heeft ingericht, lijkt ineens... zo anders.

Soms is het besef weg. Het besef van het leven. Als ik nu door de grond zou zakken, zou alles toch gewoon doordraaien? In de echte wereld zouden mensen rouwen omdat ik er niet meer was, maar zou het ook weleens anders kunnen zijn? Zou je soms gewoon kunnen verdwijnen zonder dat mensen beseffen dat je weg bent, er niet bent, nooit hebt bestaan.

Die ideeën overmannen me weleens, zo af en toe. Ik kan niet zeggen 'het is alsof ik iemand anders leven lijdt' omdat ik zelf de emotie ervaar, maar soms, soms ben ik gewoon ver weg, ben ik niet de persoon die iedereen noemt waar ik naar luister, soms ben ik niet op deze wereld en lijkt mijn bestaan een illusie. Zoals nu. Ik ben in een huis, waarvan ik weet dat het eigenlijk mijn huis is. Maar het is het ook weer niet omdat ik ook weet dat het financieel niet mijn huis is. Ik ben 3 weken weggeweest en alles is anders. Ik zou dingen anders hebben gedaan.

Hadden we een maand geleden hier niet een soort van B &B? Nu lijkt het alsof ik op bezoek ben bij anderen. De keuken is bekend maar alles is zo vol. De koelkast is anders ingericht, niet mijn eigen. Ik hang handdoeken anders op, nu is het anders. Ik probeer alles opgeruimd te houden, nu is het een bende. Ik bepaal waar de hond uit eet, nu krijg ik commentaar. Ik weet wat voor flessen water er liggen, nu is het van iemand anders. Dit is niet mijn huis!
Ik leef in het huis van een ander... Wil ik dat wel? Wil ik een paar keer per jaar de totale regie afgeven aan anderen? Ik denk erover na.. Waar zijn al mijn mooie handdoeken gebleven, ik droog me af met een rafelig exemplaar? Deed ik niet altijd de handdoeken in de droger zodat ze donzig, zacht en knuffelaar zijn? Waarschijnlijk in een vorig leven.. Dit is niet van mij. Waar ben ik? Ik ben thuis gekomen in een huis wat niet mijn huis is..

Raar. Moeilijk. Kan ik hier mee leven? Welke 'ikke' kan hier mee leven? Gevaarlijk. Ga ik hier een ander wending aan geven? Ga ik terug naar een bekende 'ouwe ikke? Die schepen kan verbranden als ze alleen op de oceaan dobbert? Word ik hier gelukkig van? Want daar draait alle toch om in dit leven? Welk leven? Dit van mij of andere ikke..? Ik voel me een vreemde ik mijn eigen huis. Ergens weet ik dat mijn stem geldt maar ergens is het ook een roep in de woestijn.

Heb ik hier niet weken lopen schilderen? Of was dat ook een illusie? Ik kan werkelijkheid niet vlechten met mijn emotie.. Ben ik gek aan het worden of is het 'gewoon' een heftige emotie of misschien wel een psychose? Ik ben thuis maar ook weer niet. Geen heimwee naar Holland, nooit. Zelfs mijn hond is nu weg..

Heb ik wel een hond? Of was dat ook een illusie? Of ligt hij boven? Ik weet zijn naam: Pitou en ik weet hoe hij eruit ziet.. als dat helpt..

Slapen. Beter slapen. Hopelijk hebben morgen ik en ikke de beste antwoorden en komen we samen thuis?
En is de wijn uitgewerkt...

12 provincies

Augustus

Mijn vriendinnetje Jette komt langs met man en kind. Na een lange reis op zwarte zaterdag hebben ze het gehaald. Ze willen kamperen in hun tentje in de tuin of boomgaard. Haar laatste chemo is afgelopen donderdag gekregen. Beter in een echt bed slapen. De hitte van juli sluimert door in augustus. Kortom wegdrijven op een opblaasbedje kan altijd nog op een festival in Nederland. De oude bakkerij is nog vrij en voelt met z'n drieën ook een beetje als kamperen.
Ze blijven een aantal dagen bij ons op vakantie en we worden getrakteerd op hulp in tuin en keuken. Pitou en Bobby, de laatste; de hond van schoonmoeders die al maanden bij ons resideert, nemen we in de avonden mee lopen om bij te kletsen. Haar verhalen over haar nieuwe boek wat binnenkort uitkomt en projecten waar ze mee bezig is, inspireren me om weer te gaan schrijven. 'Ik moet daar echt weer eens tijd voor gaan nemen. Gewoon gaan zitten. Achter de laptop en schrijven.'

Na jaren gereisd te hebben naar de uithoeken van de wereld, moet ik er ook aan geloven: op vakantie naar Nederland. Veel families doen het: op vakantie in eigen land. Mij maak je niet blij met een tentje op de camping in Renesse of Terschelling. Gelukkig heb ik nog een aardig landhuis tot mijn beschikking waar ik me terug kan trekken; papa en mama genaamd.
Ons huis in Frankrijk is verhuurd en Lief vond het wel een goed plan om de familie met koude kant te ontlopen en naar het noorden van Europa te trekken. Na 16 uur in de auto te hebben gezeten met een vibrerend stuur (versleten voorbanden waar het ijzerdraad doorheen kwam en een kapotte fusekogel, oeps) waren we aan het eind van Nederland. Nog niet zo lang geleden was ik hier maar nu is het echt zomer. Hier is het extreem groen, het gras is donzig, vol, zacht en veert terug. De hortensia's bloeien in elke tuin, letterlijk in elke tuin, en lopen anderhalve maand achter op ons seizoen. De stokrozen staan hoog en kleurig terwijl de uitgebloeide knoppen nog trots groen zijn. Bij ons waren ze verdord en gedroogd, ondanks dat ze dagelijks kalkvol water kregen. Tussen de wegen en fietspaden ('hebben de fietsers hier hun eigen weg?!' vroeg vriendlief met verbazing) staan boeketten met wilde bloemen, schitterend. Er zijn overal toeristen, waar we inmiddels een speciaal oor voor hebben ontwikkeld.

Er zijn Hollandse trends die ik in mijn afwezigheid volledig heb gemist: Vedett, een nieuw biertje. Nooit van gehoord.
We gaan naar een bruiloft in de Soester Duinen. Ik zie oude vrienden.
We gaan naar Dinteloord waar ik altijd met weemoed denk aan het 3-daagde muziekfeest 'de Muza'. We gaan naar mijn geboortedorp Willemstad, eten in mijn oude woonplaats Bergen op Zoom, wandelen aan het Grevelingenmeer en rijden langs ons oude huis in Zeeland.

De oude boerderij waar ik grotendeels ben opgegroeid lijkt volwassen te zijn geworden. De Iepen die langs de oprijlaan stonden waren ziek en moesten tot mijn grote, en onbegrijpelijke, kinderverdriet allemaal gekapt worden. De nieuwe boompjes snoeide ik later op mijn hoogte. Als ik er niet onderdoor kon; dan moest de tak eraf. De Franse tuin heeft inmiddels een gigantische buxushaag en de door mijn zus handgemaakte bordjes van onze hoeve, hangen nog steeds boven de poort. De walnotenbomen op de dijk zijn groot geworden. Ik herken de dijk waar onze schapen liepen bijna niet meer terug.
Karel is hier gevonden. Karel de kraai. Karel was waarschijnlijk 1 jaar toen mijn vader hem daar vond met een gebroken vleugel. Een kraai doden brengt ongeluk (denk niet dat mijn vader het daar voor heeft gelaten) en is daarom naar de dierenarts gebracht. Zijn vleugel werd afgebrand en inplaats van dat Karel dood ging, kreeg hij levenslang. Karel zit in een enorme hondenbench op een tafel recht voor het raam in de bijkeuken. Hij krijgt dagelijks warm hondenvoer en vers water. Op zijn stokje springt hij op en neer om met zijn vrienden buiten in de bomen op het kerkhof te communiceren. Als hij naar buiten gaat krijgt hij stress en beschadigt hij zijn snavel en vleugel. Karel blijft dus binnen en kraait een paar keer per dag. In de begin periode van Shouf Shouf, onze Marokkaanse kitten, kreeg hij nog wel eens bezoek. Shouf Shouf had nog nooit in haar jonge leventje een vogel zo van dichtbij gezien en hing als kleine gevlekte tijger dan ook bij Karel aan de kooi. Karel kraaide tegen het komende gevaar maar hij was na 15 jaar wel wijzer. Met al de tientallen katten die hij had zien komen en gaan in de afgelopen jaren, was het nog niemand gelukt om hem uit zijn levenslange straf te bevrijden.

Tja, de boerderij. Ik denk er vaak met weemoed aan terug.
Mijn pony, de paarden, de dauwritten met mijn vader, de ongelukken, de hersenschudding, de trappen die mijn vader in zijn gezicht kreeg. De eindeloze kudde van schapen en de lammertijd, de melklammetjes waren mijn beste vrienden, de dinosaurus kippen, de waakganzen en Donsje die in mijn handen stierf. De eenden en alle kleintjes die we hebben gered van een wisse dood. Hoe vaak ik niet met een doos vol eendjes naar de badkamer boven liep om ze te laten zwemmen in het bad. De batterij aan konijnen en niet te vergeten de grote geit met de 3 kleintjes; Tum Tum, Kiki en Naf Naf. Hoeveel dieren hebben we daar niet begraven. Hoeveel dieren hebben we daar niet de hemel op aarde gegeven.

Mijn eigen appartement achter in de schuur waar ik een enkele keer wegsneakte om met vrienden te gaan stappen in Antwerpen.
De herinneringen dat mijn felbegeerde (zelf gespaarde) scooter 'Puch Typhoon' arriveerde en mijn vader er meteen mee op zijn bek ging. De boosheid van mijn vader toen ik om de hoek van de schuur kwam lopen op een koude natte herfstavond nadat mijn moeder me uit de ambulance had gevist nadat ik zelf was gecrasht met dat ding. Mijn eerste zoen met Rémy achter het motorkot. Het gewone gezinsleven, elke steen die je kende van het huis. Die ene keer dat mijn vader bijna mijn hand eraf zaagde, de kilo's aan walnoten die ik heb geraapt en niet te vergeten de gele Remia emmertjes waarin ik de bramen verzamelde. De nachten in boxershort, t-shirts en te grote veiligheidsschoenen om de uitgebroken paarden weer eens van de weg te halen. Mijn triomfantelijke gevoel toen ik in mijn studentijd en (geleend geld) kwam aanrijden met mijn favo auto des tijds; de Peugeot 205 CTI (cabrio dus) 1.9 Guttmann getuned. Mijn vader dacht dat er een Porsche het terrein op kwam gereden, zo zwaar gromde de motor.
In de minuut dat we voor het huis staan gaan er zoveel gedachten door me heen. Als iets ouderlijk-thuis was, dan was dit het wel. En ik besef nu ook dat het helemaal niet interessant is om dit te vertellen, iemand anders heeft er toch geen affiniteit mee. Misschien heb ik hetzelfde als Lief verteld over zijn jeugd in Singapore en hij verteld over zijn skate paradijs waar nu het wereld bekende Marina Bay hotel staat..

We gaan nog meer vrienden bezoeken in Hoogerheide, strijken neer in Schijndel (wat in het echt helemaal niet lijkt opgeblazen door vier gabbers uit Maaskantje) en rijden door de provincies naar Utrecht voor een koffie op het Neude. We zien de skyline van Rotterdam, nemen de boot naar Vlieland, lunchen in Leeuwarden, Workum, Hindeloopen (Hylpen) en in de grote Waanders-kerk in Zwolle. We treffen de beste dag voor een toeristische wandeling in Giethoorn en vergapen ons aan alle Aziaten in fluisterbootjes die proberen de eenden te ontwijken. We crossen een paar keer door 'mijn stad' Breda, waar ik door alle veranderingen en werkzaamheden mijn snelste routes niet eens meer weet.

En uiteindelijk rijden we met een volgestouwde auto weer richting de Dordogne. Er is geen plaats meer voor Pitou. (Pitou heeft zich gelukkig kunnen inhouden met zijn katten-obsessie. Niemand is gewond geraakt. Ook Pitou niet.) Nu mag hij heel de reis op schoot zitten en genieten van de uitzichten en aandacht. We gaan nog een nachtje slapen in Gent bij mijn tent/Afrika reismaatje Stijn en krijgen de beste locale rondleiding en bier. We rijden door de provincie zuid-'Brabant' en bij die realisatie van Brabant zeg ik tegen Lief: 'Wist je wel, dat je inmiddels alle provincies van Nederland hebt gezien?

Hittegolf

Juli

Airbnb

Juni

De Container

Perfecte Gasten

18 april

Met heel wat jaren ervaring in het restaurant,- en hotelleven ben ik gewend aan gasten. Gasten die komen eten op elke tijdstip van de dag en gasten die blijven slapen, voor 1 of meerdere nachten. In maart mochten we proefdraaien met mijn moeder die een weekje overkwam. Ik vroeg haar om te kijken als een 'echte gast' naar haar nieuw ingerichte kamer. Miste ze iets? Waren de handdoeken schoon, voldoende, zacht en netjes gepresenteerd? Was de badkamer schoon? Bed schoon, kreukvrij, zonder pluisjes of stof op het bedboard? En dit was de generale repetitie voor een reisvriend die ik heb opgedaan in Afrika, precies 2 jaar geleden. Hij kwam uit een relatie crisis en wij boden hem een midweek rust aan. (Kon hij meteen in de stenen grond van de groentetuin omspitten). Hij arriveerde op de dag dat we mijn moeder op Bergerac Airport hadden afgezet.

Nadat we ook deze gast hadden uitgezwaaid maakte we ons op voor het echte werk, althans ikke. Mijn lief was gewend aan een vol huis aangezien hij er één van vijf is. Schoonouders, schoonzus met man en 2 kinderen arriveerde begin april. Schoonouders brachten hun oude hond mee, wat nooit een probleem is. Mocht het niet zo zijn dat wij met opzet niet hadden vermeld dat er in huize Louverie een gezinsuitbreiding was geweest...
Gelukkig reageerde iedereen enthousiast toen onze klein Pitou besloot om zijn meest vriendelijk 'Dr. Jekyll' snoet op te zetten, wat zonder overdrijven voor één van de meest smeltende momenten zorgt.

Het feit dat ik altijd voor een baas heb gewerkt bracht de volgende voordelen met zich mee: gasten gaan naar huis, bemoeien zich (meestal) niet met de bedrijfsvoering, je bent tot een bepaald niveau verantwoordelijk voor zaken en gasten gaan naar een" kort bezoek naar huis.. Of had ik dat al vermeld?
Als iemand me 5 jaar geleden had gevraagd of ik een eigen B&B zou willen hebben, had ik een resoluut nee gegeven. Als iemand me vorig jaar (toen nog heerlijk dobberend op de Atlantische Oceaan waar precies een jaar geleden onze romance begon) dezelfde vraag had gesteld, had ik hetzelfde antwoord gegeven.

Recent kreeg ik van mijn lief de stempel dat ik een 'perfectionst' was. Gierend wuifde ik dit weg want ik ken mensen die dit zijn en zo ben ik ab-so-luut niet! Dat was echter totdat ik de echte definities ging opzoeken en niet bleef steken bij de vertaling: iemand bij wie alles -perfect- moet zijn. Het was waar: ik voldeed aan zeker 90% wat beschreven werd! Ik beruste in het feit dat ik mijn leven verder moest met deze 'ziekte'. En dan al niet levensbedreigend; toch iets wat chronisch was en waar ik mijn hele leven tegen moest vechten.

Bedenk dan: dat ik drie maanden ben bezig geweest om het huis opnieuw in te richten, de keuken helemaal heb overgeverfd, alle overgebleven meubelen onderhanden heb genomen en tot treurens toe soms wel vijf lagen verf heb moeten smeren om het goed, niet perfect maar goed, te krijgen. De familie komt binnen: kringen op het aanrecht wat ik vervolgens opnieuw moet schuren en moet beitsen, verf van de keukenkastjes, de in balans gebrachte inrichting van de keuken omzeep door dozen en dozen eten en drank en ongewenste snuisterijen, de op kleur gesorteerde en met zorg neer gelegde handdoeken worden verstoord door kleurrijke oude handdoeken, de 'perfect' (mijn inziens) ingerichte gastenkamers worden 'bevuild' met ,'dingen die er niet horen.. (Voordat er gebruik van word gemaakt) Verder niets dramatisch maar als een 'perfectionist' is dit moeilijk te behappen en al snel stond ik met tranen in mijn ogen. Vraag me nu of ik geschikt ben voor een B&B en ik geef hetzelfde antwoord: nee.

Het feit dat er deze maand nog een container met meubelen komt waar schoonouders en ikke graag over 'praten' waar wat moet komen te staan en feit dat -wij- in het huis wonen maar het huis -van mijn schoonouders is-, maakt het er niet makkelijk op. Nadat de familie (overigens stuk voor stuk hele leuke/lieve/intelligente mensen) vier dagen aanwezig was, besloot ik met spoed een ticket naar Nederland te boeken. Vier kapiteins op een schip om een huis in te richten kon ik op dat moment geestelijk al niet aan, laat staan op het moment dat de container zou arriveren.

Tot twee keer toe hebben lief en ik tot laat in de nacht hier gesprekken over gehad. Op een gegeven moment was ik zo geëmotioneerd dat ik bijna twee flessen wijn (in zeer korte tijd) in mijn eentje opdronk. De volgende ochtend toen onze kleine Pitou aan het bed stond en vond dat acht uur laat genoeg was, was ik nog steeds dronken. Behoorlijk dronken. Duizelingwekkend dronken.

Ik was overtuigd dat ik aan dit perfectionisme-syndroom moest werken maar hoe? Het hele dilemma, teringzooi in huis, spullen krijgen voor het huis die ik lelijk vind, anderen die dingen achteraf bepalen waarvan ik eerst dacht dat ik het 'alleenrecht' had om te beslissen, is moeilijk. En Lief verteld me ook: we kunnen het altijd weer aanpassen als iedereen weer weg is. En daar heeft hij gelijk in.

Op een vrijdag was de hele bups weer vertrokken en er stond nog één ding op de to do lijst. Een rendez-vous met Pitous oude baasjes. De Engelse dame en Fillipe, een Franse hippie met Gaza borden in zijn tuin en tevens het baasje van Nina, Pitous moeder. We waren te gast in zijn huis, wat nog een grotere chaos was dan dat ik me voorstellen kon. Vol met Tommy-guns, geweren, gasmaskers en stekjes op de wastafel in het toilet. Maar dát vind ik leuk. Een alternatief iemand met een alternatieve levenswijze. En een keuken zo rommelig als een zwijnenstal. Zo erg zou mijn nieuwe familie het nooit maken. Realisatie.

Na deze surrealistische zaterdag als afsluiter van twee hectische weken, stond ik in mijn eigen keuken de laatste afwas weg te werken. Het voelde als een avond na een drukke verjaardag. 'Het was leuk dat ze er waren maar je bent ook weer blij dat ze weg zijn.'
De woorden van mijn zus galmen in mijn hoofd: 'Zoiets als perfecte gasten bestaat niet.'
..Perfecte gastvrouwen waarschijnlijk ook niet.

Petit Pitou

5 april

Het was een vrijdagmorgen aan het eind van de maand maart. Een witte Suzuki met Engels kenteken kwam het terrein opgereden. Op de achterbank zat een medium size zwart bruin hondje, net een jaar oud.

Om onszelf wat bekender te maken in de regio hebben we, ondanks de bijzondere trage verbinding van het internet, ons wegwijs gemaak op de expat pagina's. AngeloInfo is een site voor de Engelsen die het Franse klimaat beter kunnen verdragen dan dat van hun zelf. Verschillende rubrieken helpen je aan werk, een huis, een tuinman, het omruilen van interieur en gratis spullen. We vonden bij het menu 'to give away' een mevrouw die hopeloos op zoek was naar een goed huis voor haar 1-jarige hondje. Met een Cocker Spaniël als moeder en een zwerver als vader, kon de hond het best worden beschreven als een mix van Pincher, Beagle, jachthond en alles wat daar op lijkt. Lief en ik wilde allebei wel een hond maar was het niet wat te vroeg? Het is een hele verantwoording om zo'n viervoeter in huis te nemen. Niet meer uitslapen, aan zijn eten denken en ook in de regen naar buiten voor een rondje wandelen. Het was niet alleen de verantwoording voor de hond waar we nodige dagen over na hebben gedacht maar ook de verantwoording naar elkaar. Dit was wel heel serieus. Waren we al wel toe aan een gezinsuitbreiding na 10 maanden bij elkaar?
We hadden de ruimte en de tijd dus we besloten om te reageren en we waren niet alleen. Na een eerste kennismaking bleek dat ook andere mensen interesse hadden getoond maar uiteindelijk waren wij het, die zijn uitgekozen als pleegouders van Pitou.

En daar op die vrijdagmorgen zat meneer prinsheerlijk op de achterbank. Hij herkende ons meteen en was net zo enthousiast als de eerste keer dan we hem ontmoette. In eerste instantie zouden we tijdelijke 'ouders' zijn omdat zijn baasje terug zou keren vanuit Engeland. Toen zou ze langskomen om te kijken hoe we woonde en zou Pitou pas vanaf juli bij ons komen. Maar door onze schijnbaar verpletterende indruk is er besloten dat we per direct onderdak mochten bieden.

Petit Pitou blijkt daags na aflevering een ongeleid projectiel te zijn. Een 'Dr.Jekyll & Mister Hyde' in de hoogst eigen persoon. Binnen blijkt het een enorme knuffelkont te zijn en ligt hij het liefst met vier poten in de lucht zodat zijn borst geaaid kan worden. Buiten is het een jager. Graaft in elke molshoop (het woord 'zoek' werd meteen verstaan), jaagt elk konijnenspoor na, en dat zijn er nogal wat. Katten vind hij interessant om achter na te rennen en tegen de paarden en ezels in de buurt blaft hij non-stop. Hij blaft tegen mensen op straat en peert hem als een raket zodra hij naar buiten mag zonder lijn. Hij regeert niet direct op: kom hier of come here! Altijd maar in de hoop dat hij terug komt. En dat doet hij, keer op keer.
Schijnbaar heeft dit ongeleid projectiel voor ons gekozen en niet andersom..

Maart roert zijn staart

28 maart

Ik ben weer wat rustiger..

Een paar dagen boven de 20 graden en vriendlief in blote bast in de groententuin.. Wat wil een vrouw nog meer? De dagen van harde zeewind zijn geteld. Ik verlangde altijd naar windstille dagen en ik heb ze gekregen. Het bamboe-mobiel wat in de Japanse kers hangt is sommige dagen muisstil. Geen zuchtje wind, de rust, heerlijk.

In andere opzichten was het de afgelopen weken niet muisstil. Mijnheer muis had een andere route naar de woonkamer gevonden en terroriseerde de prullenbak. We kochten een muizenval (een diervriendelijke uiteraard) en binnen een nacht was de -niet vegetarische mijnheer muis op zijn stukje pate afgekomen. In de morgen ondekte ik zijn radeloze snoetje op de bodem van de afvalemmer. Met jassen over onze pyama's zijn we met mijnheer muis in de auto gestapt. We hadden een lunchbox met walnoten gepakt zodat hij de eerste dagen zou overleven. We reden een kilometer en groeven een holletje in het bos. Ik kieperde zijn lunchbox met walnootjes in zijn holletje en zette muis erbij. We reden terug naar huis en waren tevreden over deze oplossing. Als ik later op het terras achter het huis sta en ik kijk naar de bosrand zeg ik tegen mijn vriend: 'dat hele stuk rijden he..?, eigenlijk hebben we mijnheer muis gewoon achter ons huis gezet.' We hebben dus een weg genomen die achter het huis loopt. Maar uiteindelijk komt deze precies bij de laatste bomenrij van ons terrein uit.. Dom.

Mijnheer muis was niet dom. Binnen een week was hij er weer. Misschien had ik hem de waarschuwing niet moeten geven dat hij moest uitkijken voor de roofvogels want: hij had het overleefd. Vrolijk en fruitig zat hij weer in de prullenbak. Totdat we hem weer hadden gevangen (misschien wel een beetje dom dan) en hem nu vier km van het huis vandaan hadden gezet, nadat we zijn kooitje eerst vijf keer hadden gespind. (dit keer kreeg hij een appel mee) We hebben hem niet meer terug gezien. (of toch misschien die ene keer dat een kat een muis had gevangen maar dat hij deze moest achterlaten op de weg omdat wij aan kwamen gereden.. wie zal het zeggen)

Afgezien van het verven, het zelf-herstofferen van de stoelen, een groententuin aanleggen, een kruidenbak planten, schoonmaken, deco-en, planten kopen en de tuin herinrichten, waterkranen dichtdraaien die al 3! weken opstonden (oke 1 kraan dan.. OEPS) en kou lijden dus met een kruik naar bed, gaan we weleens op tour. Eigenlijk plannen we wekelijks hier de zondag voor in maar daar komt het niet altijd van. (Meestal bekijken we kastelen. Het heet hier namelijk: Het land van de duizend kastelen.. Verder gaan we naar gefortificeerde stadjes of bekijken we de weidse bossen) Zo waren we onlangs naar de bekenste bezigheid van buitenlanders in Frankrijk geweest: de rommelmarkt. En wat een rommel was dat. Over-prijsde, lelijke jaren 50-60 spullen waar je zelfs je eigen dode oma niet blij mee maakt. Met zichtbare teleurstelling moeten we het terrein hebben verlaten. Zo teleurgesteld dat onze kopjes hingen dat we per ongeluk het stop bord op weg naar huis niet hadden gezien. Oeps. 

Gendarmerie achter ons en die weken niet meer van onze achterzijde. We werden tot stoppen gemaand en werden van de weg gehaald. We rijden met een Duitse kenteken plaat en gelukkig kunnen we daar wat naiviteit laten uitspreken. Met ons beste Frans verstaan we alles en we antwoorden op de vraag 'of we hier wonen' met: 'nee, we bezoeken het huis van mijn (schoon)vader', waar uiteraard niets van gelogen is. Alle papieren zijn in orde maar bitch-gendarmerie blijft maar bezig. Het is tot haar manlijke collega zegt dat het goed is en we mogen doorrijden. Geen boete, gelukkig. Zo zonde van het geld. Na wat meer Franse woordjes geleerd te hebben, ook het volgende: je auto moet tot een volledige stop komen bij een stopbord. Check.

De roze wolkbreuk

27 februari

Vivre en France II

5 februari

Elke ochtend als ik wakker word heb ik een paar seconden nodig om te realiseren waar ik ben. Ik zie de grove houten balken aan het plafond en kijk naar de grote gouden spiegel die in de kamer hangt. We sluiten de gordijnen van het raam niet. Langslapers zoals wij hebben daglicht nodig om te ontwaken. In de spiegel zie ik de bomen van het bos die ons 'landgoed' afschermt van de rest van de wereld. Elke ochtend wakker worden met een bos alsuitzicht.. Serieus?!

Mijn liefde heeft me zijn ware gezicht laten zien.
Dat overkomt je als je langer samen bent.. Zijn gezicht ken ik van foto's maar ik heb hem nog nooit zonder baard mogen aanschouwen. Raar, hoe gewend je aan iets kan zijn. Ik kan nu naar hem kijken alsof hij een vreemde voor me is. Gelukkig ging ik voor zijn groene ogen en slimme, fascinerende, lieve karakter en kan geen baard of baardeloos gezicht daar iets aan veranderen.
Het is nog steeds fijn om elke avond samen voor de knisperende openhaard te liggen. Alleen verteld niemand je dat je van de rook op een gegeven moment hoofdpijn krijgt en dat je kleding gaat stinken...

Het huis is gedeeltelijk opgewarmd. De droger is gearriveerd. De buurman kwam ons vertellen dat we de radio moesten aanzetten en de luiken moesten sluiten ivm de aankomende storm. Braaf hebben we geluisterd en de luiken gesloten. Braaf hebben we geluisterd naar de regen die via de openhaard naar binnen kwam gesijpeld en braaf hebben we geluisterd naar de wind die nauwelijks 5 Beaufort had. Noemen ze dit een storm..?! Zeker nog nooit in Friesland gewoond? Waar op een gewone dag het standaard 'stormt' en we pas een storm een storm noemen als het boven windkracht 9 is en de dijkwacht word ingeschakeld. Gelukkig wonen we hier boven op een berg en zal de rivier de Dordogne zeker 200 meter moeten rijzen voordat wij natte voeten krijgen.

Na anderhalve week ontmantelen, verven, opmeten, gaten boren en schroeven, is de keuken klaar. Een aangepaste handgemaakte keuken door een echte timmerman. Deze wilde we niet afbreken, al was het alleen maar uit respect voor degene die hem heeft gezet. Schilderen werd het dus en zo hebben we de eerste duizenden euro's bespaart. Toen vriend-lief buiten op het terras een ruwe plank voor deze aan het opschuren was en ik naar zijn vakmanschap keek, rende er een groep van zes herten dwars door de achtertuin. Daar had ik op gehoopt; wilde dieren dichtbij. Twee dagen later tussen zonneschijn en hagel kwam dezelfde groep terug gerend, nog geen 30 meter van ons vandaan. En dat maakt me dag goed.

Vivre en France

29 januari

De reis is achter de rug. Precies 12 uur na vertrek en we prachtige uitzichten hadden op het besneeuwde Vulcania, zijn we 'thuis’.
Het huis is koud, guur en voelt verlaten aan. Naar alle waarschijnlijkheid hebben we geen water. We beginnen met een vuur te stoken in de grote open haart bij de keuken. Ik zeul bijna alle spullen uit de overbeladen auto. Je zal versteld staan hoeveel er eigenlijk in een stationwagen past. Met 4 dekens bedekt kruipen we later met warme kleding in bed. Binnen is het 10 graden. Het voelt als kamperen in eigen huis.

Vandaag precies zijn we een hele maand, zonder pauzes, bij elkaar. We hadden elkaar anderhalve maand niet gezien. Vorig jaar stapte ik in het Friese op de trein om 7 uur later op station Würzburg in de armen van mijn liefde te vallen. Na een week Duitsland zijn we weer naar Nederland gegaan en vervolgens door omstandigheden retour naar Duitsland. Daar stonden we te popelen om naar Frankrijk te vertrekken maar schoonmoeders werd in het ziekenhuis opgenomen. Wachten. Helaas overleed ook de matriarch van mijn moeders familie. Terug naar Nederland? Door de slechte weersvoorspellingen werd ons dit afgeraden en zijn we vertrokken naar het zuiden.

We hebben een kans in onze schoot geworpen gekregen. Hij wonend in Duitsland en ik in Nederland maar de gelegenheid gekregen om samen te zijn in Frankrijk. Ik heb jarenlang geroepen om nooit meer samen te gaan wonen maar ook ik wijk blijkbaar weleens van mijn principes af. We wonen nu een hele week in ons nieuwe huis in de Dordogne.
We hadden meteen water. Alleen jammer dat we pas de volgend dag ondervonden dat een buitenkraan wijd openstond. Daaaag duizend liter water..
Na een hele week stoken in de openhaard en een gaskachel van de buurman gekregen te hebben, was het zomaar 20 graden in de woonkamer. Hoe romantisch het ook klinkt om na een dag klussen met je liefde voor de knisperende haard te liggen met vers stokbrood en een fles wijn... Niemand bedenkt dat die blokken hout ook gehaald moeten worden... In de regen, in het donker bij 2 graden.
Niemand verteld ook bij de romantische gedachte van een oude boerderij in Frankrijk dat de sponzige schimmel op de muren groeit omdat het huis koud en donker voor een aantal maanden alleen is gelaten. Dat het huis zó vochtig en koud is, dat er meteen een droger gekocht moest worden omdat de was anders niet droogt. Dat er muizen in het huis hebben gewoond en dat de keutels als Venz hagelslag uit de balken van het plafond komen. Dat de vliegen tot leven komen zodra de kamer een temperatuur van 14 graden bereikt en dat er wonderwel in hartje winter een rode mier onder de dekens kruipt.

Ja, dat zijn niet echt verhalen die men in een roman wil horen.. Misschien wel dat we de eerste dag een welkomst comité van 6! herten voorbij zagen rennen. Dat we haasjes hebben zien rennen en er roofvogels en fazanten zijn. Dagelijks rijden we 2,5 km naar de bewoonde wereld, door een dicht begroeid bos, vol met mossen en varens. Schitterend! Of ik even terug ben in Nieuw Zeeland. En dan komen we aan bij de rivier de Dordogne die in deze tijd van het jaar, oever tot oever raakt met dobberende witte zwanen. De oversteek over de oude Romeinse brug naar onze dichtstbijzijnde stad met de oude kerk aan de oever en de balkons van eeuwenoude huizen die over de rivier heen hangen: adembenemend. (Google: Perigord en je weet wat ik bedoel)

De Fransen zijn zonder zomerse toeristen prima te doen. Ze doen hun best om ons gebrekkige Frans aan te vullen met hun gebrekkige Engels. We krijgen zelfs bij de bouwmarkt en supermarkt een kortingskaart aangeboden, net als de locale. Iedereen is sympathisant van de 'je suis Charlie' tendens. Affiches hangen dan ook overal; bij de supermarkt, de cafés, de salon de thé en bij de burgemeester. We moeten echter behoorlijk wennen aan de siësta. Van 12.00 tot 14.00 geen bouwmarkt open en van 12.15 tot 14.30 geen winkel, bakker of supermarkt die cliënteel welkom heet. Alleen de geïntegreerde Duitser 'Ulrich' die zijn bakkerij niet sluit. Hier staan de mensen dan ook braaf op de stoep te wachten totdat de rij binnen is geslonken. Hoe kan een maatschappij zo functioneren? En wat doet dit met het economische klimaat zul je denken? Wel, mensen wachten gewoon... Ze weten niet beter. Dat is het leven in Frankrijk.

Country Life

29 December 2014

The Atlantic Odyssey is en zal een reis blijven die me zal achtervolgen.

Het was niet alleen een reis die een verpletterende indruk heeft achtergelaten maar heeft ook een liefde in mijn leven gebracht waarvan ik dacht dat zoiets niet bestond. Doordat mijn lover en ik dezelfde reis en uitzichten hebben gedeeld, hebben we voor zo'n korte tijd samen best veel samen gezien. In 9 maanden tijd hebben we samen 5 continenten bezocht en nog binnen die 9 maanden gaan we in het buitenland samenwonen. Het geheel zou waarschijnlijk niet zo zijn gelopen als een van de medepassagiers 'Mary' zich wél vast had gehouden in onze eerste orkaan. Mary brak haar arm bij onze overtocht op de Drake passage. In South Georgia werd ze in een klein provisorisch ziekenhuisje onder de scan gelegd. Haar arm was niet één maal maar drie maar gebroken. Of we met een rotvaart naar de Falklands wilde overvaren om haar daar op het vliegtuig te zetten richting Chili. De consternatie en de volgende muiterij bracht mensen bij elkaar. Na 7 dagen op zee te hebben gezeten en een tweede orkaan te hebben overleefd was het plan om te 'zuipen in een English pub' snel gemaakt. Mijn schoonvader in spé, mijn lover en ik zaten meteen aan het bier en vanaf daar waren we onafscheidelijk. Nog niet gezoend maar wel onafscheidelijk..

Vorige week kregen we een update van Mary en haar echtgenoot. Ze berichten in een mailing naar de voltallige passagierslijst hoe hun verhaal verder was gegaan. Mary was overgevlogen naar Chili, daar geopereerd en ze konden na stabilisatie terug naar de VS. De verzekering had alles gedekt. Maar ze voelde zich zo schuldig dat het haar verantwoording was geweest dat de reis voor sommige (eigen keuze) afgelopen was en uiteindelijk voor alle andere consequenties had gehad. Er kwam een storm van reacties. Vooral van degene die de reis wel hadden afgemaakt. Sue en Jan zijn in Namibië verdoofde luipaarden gaan verslepen, in het kader van een protection-chip-plan. De Engelse en de Canadese werden vriendinnen op de boot en zijn dat gebleven. De Japanner heeft in de afgelopen 9 maanden de rest van de wereld rond gereisd en Don, nog steeds nummer 1 op de wereldranglijst van meest berezen persoon ter wereld, heeft de odyssee opnieuw overgedaan maar dan in het klein: 50 minuten op het Panama kanaal.

We hadden Rudi aan boord. Rudi ging in eerste instantie mee om als ornitholoog foto's te maken voor een vogel magazine. Tevens was hij daar als professioneel filmer om voor de Belgische zender 'Country life‘ een documentaire te filmen. Helaas stapte hij ook af op de Falklands maar hij wist wel zeven afleveringen te vullen met adembenemend beeldmateriaal. Voor mij is alles herkenbaar omdat ik vaak naast heb heb gestaan om dezelfde pinguïns, vogels, ijsbergen en zeehonden op de gevoelige plaat vast te leggen. In tegenstelling tot mijn afsluitende 'Atlantic Odyssey' verhaal, waar ik niet kon uitleggen hoe imponerend alles was, kan ik het nu laten zien.
Zeven officieel uitgezonden uitzendingen op de Belgische tv.

Lees dit keer niet mijn verhaal maar bekijk het visueel via Countrylife.be

http://www.countrylife.be/video/atlantic-odyssey-aflevering-1

http://www.countrylife.be/video/atlantic-odyssey-aflevering-2

http://www.countrylife.be/video/atlantic-odyssey-aflevering-3

http://www.countrylife.be/video/atlantic-odyssey-aflevering-4

http://www.countrylife.be/video/atlantic-odyssey-aflevering-5

http://www.countrylife.be/video/atlantic-odyssey-aflevering-6

http://www.countrylife.be/video/atlantic-odyssey-aflevering-7

De Dordogne

4 december 2014

Vraag me niet waarom ik perse 'dingen in het Frans wilde schrijven...'

{lees Hokjesgedrag dec' 2011}

Waarom ik altijd 'door wilde rijden naar Frankrijk, mijn vrijheid tegemoet'...

{lees Een terugblik nov' 2013}

Of waarom ik me 'zo fijn voel bij Franse temperaturen...'  

{lees Resume nov' 2013}

Er was eens, hier ver vandaan..

12 oktober 2014 

In een land met kastelen en meren..

..een jongen en een meisje die vanuit een ander koninkrijk kwamen gereden. Na een lange rit van wel meer dan 12 uur kwamen ze aan bij een  oud stenen huis met een donkere houten deur. Op een geheime plek waar alleen de jongen van wist, lag een sleutel die precies in het slot paste. Ze opende de deur en ze kwamen binnen in een gang waar een donkere trap naar boven leidde. Het was al bijna middernacht en moe van de lange reis, wilde het meisje toch meteen op verkenning gaan. Ze verlichtte alle kamers in het huis en zwierde van de ene grote ruimte naar de andere. De jongen stond tevreden achter het huis over het landgoed te kijken wat door het maanlicht werd verlicht. Het was bronstijd voor de herten en aandachtig luisterde hij naar het geroep van het grote rode hert. De nieuwsgierigheid van het meisje was gestild en ze sloot zich geborgen tussen de armen van de jongenman. Samen keken ze uit op de vallei en volgden ze de wijze uilen die in het holst van de nacht hun terrein verkende. Een kleine traan rolde over de wang van het meisje. Het was te mooi om waar te zijn. .. En als iets te mooi is om waar te zijn… is dat ook meestal zo.. 

De dagen gingen voorbij en na lange nachten waren er lange dagen. Er werd gepoetst en geschrobd, er werd gemaaid en gesnoeid en er werd gedacht en gepraat. Er was eens die dag waar een uitstapje werd gemaakt naar het eeuwenoude Bergerac en er was de dag waar roze werd veranderd in beige.

De ouders van de jongen kwamen na eenzelfde lange reis op een middag aan en er werd gedronken en gegeten als koningen in Frankrijk. Er werd geproost en gepraat en er werd genoten van de wilde dieren in het bos. Er was ook eens die dag waar de hond in het zwembad viel en waar een muis uit hetzelfde bad werd gered. Er was ook die dag waar een bezoek werd gebracht aan de grotten van ‘’Gouffre de Proumeyssac” en de stad Sarlat. En er was die dag waar ze van Monseigneur Bernard en Madame Jaqueline een Armagnac met bubbels kregen, een dag waar de trekker begon te roken op het verste punt van het landgoed, de dag waar er om het haardvuur werd gepraat en de dag dat de hond bijna wist hoe die een haas ving.

De jongen en het meisje moesten verder. Ze trokken via kleine wegen, die langs fruit,- en wijngaarden leidde langs de immense burchtstad Carcassonne. Zo’n 255 kilometer voor Barcelona sloegen ze linksaf en waren ze bij de Mediterrane zee aangekomen. Na hevige regenbuien kwamen ze aan in het Maures gebergte waar ze bleven slapen in de herberg van vrienden. Daar was die dag met een een bezoek aan St. Tropez en  die dag met een wandeling naar de trollentoren bij Roche Blanche. Na een gezellige tijd met eten, drinken en veel geklets, vertrok het stel richting Nice, Cannes en Monaco om de grens naar Italië over te steken. Door het zwaarbewolkte Zwitserland werd er van tijd tot tijd door regen gereden maar kon er toch genoten worden van de uitzichten op de schitterende bergen. Bij Liechtenstein werd een pauze ingelast en ze werden door iedere voorbijganger bijzonder vriendelijk begroet. Vervolgens werd de grens naar het oude vorstendom van Oostenrijk over gegaan met het koningrijk van de jongen als einddoel.

Er was eens …dat idee... En er waren dagen rond het haardvuur, aan tafel met bier en wijn waar werd gepraat en gepraat en gepraat. Het idee kreeg vorm. De jongen en het meisje hadden elkaar leren kennen op een ‘Oddysee’’: een reis vol avonturen, tegenslagen, bittere kou, muiterij, brandende zon en ontdekkingstochten. Een nieuw avontuur samen..? dat klonk heel intressant.

Er was eens... in een land hier ver ver vandaan… een jongen en een meisje uit twee verschillende koninkrijken…